Nigdy nie mów nigdy!

To niesamowite jak w ciągu kilku lat wszystko może się zmienić. Ile razy było tak, że zarzekałam się, że czegoś nie zrobię, albo że nie wyobrażam znaleźć się w pewnej sytuacji. Odpowiedzcie  sobie same szczerze na pytanie ile razy właśnie tak było ?;)

Tak właśnie nauczyłam się nie zarzekać na śmierć i nigdy nie mówię nigdy. Od jakiegoś czasu mówię, że być może kiedyś zmienię zdanie, ale na ten moment coś mi nie odpowiada.

Kiedy sięgnę pamięcią 5/6 lat wstecz byłam przekonana, że życie to wieczna zabawa, nie ma w nim zmartwień i najważniejsi na świecie są znajomi. Wydawało mi się, że najlepszym rozwiązaniem świata jest zamieszkać w samym centrum Poznania, najlepiej na Starym Rynku, żeby mieć zawsze blisko do domu, po imprezach rzecz jasna. 

Natomiast moim drugim domem były galerie handlowe między innymi dlatego, że w kilku z nich pracowałam. Wiecie zakupy, przy okazji kawka, herbatka, a na dokładkę obiad – Idealna sprawa, wszystko w jednym miejscu i pod ręka.

Kochałam poznawać niezliczone ilości ludzi i przebywać w tłumach (czyt. Puby, festiwale itp.). W pewnym momencie doszłam do takiego momentu, że ktoś mnie zagadywał na mieście i wiedziałam, że znam tę osobę, ale nie umiałam jej przykleić skąd tak właściwie....nie mówiąc juz o tym ile wysiłku kosztowało mnie to, aby przypomnieć sobie imię tejże osoby.

Mieszkając w Poznaniu nigdy też nie odczuwałam potrzeby posiadania prawa jazdy i absolutnie sobie siebie za kierownicą nie wyobrażałam, żyłam w przeświadczeniu, że narobię więcej szkód niż dobrego na drogach.

Aktualnie mieszkam w bardzo małym mieście, gdzie wszędzie dojdę pieszo i każdy się tutaj zna i nie wyobrażam sobie już żyć w takim pośpiechu jak dotychczas. Bieganie pomiędzy jednym uciekającym autobusem, a spóźnionym tramwajem to nie dla mnie. Tutaj większość sklepów otwarta jest do godziny 17,a w sobotę do 13. Jak to mówi M. w Koźminie inaczej czas płynie i zdecydowanie coś w tym jest.

Galerie handlowe mnie totalnie denerwują, raz na jakiś czas wpadam tam z przyjemnością, ale zastanawiam się po co ja w nich wcześniej tyle czasu spędzałam ?!:) Przecież można wejść, załatwić co trzeba i szybko uciekać od tych sztucznych świateł , klimatyzacji i rozdartych dzieci. 

Natomiast ludzi nadal uwielbiam poznawać, ale teraz zdecydowanie sobie ich filtruje, na tych co są warci uwagi i na tych, którym mojego czasu już nie poświęcę i tego się trzymam. W szczególności stronię od tych, którzy na pierwszy rzut oka są bardzo interesowni i wiedzą do kogo się odezwać, kiedy mają pewną potrzebę do zrealizowania. Natomiast co mnie dziwi najbardziej - znienawidziłam tłumy, kiedy jest zbyt wiele osób czuje momentalnie rozdrażnienie i zdecydowanie cenię sobie kameralne miejsca i kameralne koncerty.

No właśnie i tutaj też dochodzę do najważniejszej konkluzji tego mojego małego elaboratu – nie znajomi są najważniejsi, a zdecydowanie rodzina i przyjaciele, których do rodziny w sumie można śmiało zaliczyć. Ile ja czasu straciłam spędzając chwile z ludźmi, którzy nie byli tego warci, zamiast posiedzieć wieczorem z rodzicami na przykład.... Cóż czasu się nie cofnie, można jedynie zapobiegać takim sytuacjom :)

A jeśli chodzi o prawo jazdy.. W końcu mam i śmigam pięknie. Na ten moment zadaję sobie pytanie, dlaczego byłam tak głupia, że tak długo zwlekałam z tym tematem! ?;) Już nie wyobrażam sobie nie mieć prawka.

A Wy obserwujecie u siebie takie zmiany ?;))