Bezczelnie beztrosko

Nadeszła jasień i razem z nią trochę melancholii, rozmyślań nad "starymi dobrymi czasami". Raz na jakiś czas ze znajomymi siadamy i wspominamy jak to było, kiedy byliśmy w liceum. Było to dobrych parę lat temu, a jednak na przestrzeni tak krótkiego okresu nasze życie się zmieniło diametralnie.

Nie wiem, czy u Was się to praktykowało, ale za moich czasów licealnych bardzo modne było "puszczanie strzałki" – szczególnie do swojego chłopaka! Siedziałam na lekcjach i potrafiłam  co sekundę puszczać sygnał do swojego obiektu westchnień, a nie daj boże, by przez 5 minut nie odezwał się to od razu myślałam :"on chyba mnie nie kocha już....". Patrząc na to z perspektywy czasu nie pozostaje nic innego tylko napisać : JAKA JA BYŁAM GŁUPIA! Albo JAKIE TO BYŁO GŁUPIE - no ale wtedy to był problem najwyższej rangi! No i obowiązkowe "miłosne" opisy na gadu gadu (taaak, kiedyś istniało coś innego niż Facebook do komunikowania:P)

Najważniejsze były te pierwsze spojrzenia, rozmowa, pierwsza randka, a kiedy rodzice nie do końca akceptowali naszego ówczesnego wybranka czuliśmy to jeszcze bardziej, no bo przecież zakazany owoc smakuje jeszcze bardziej :)

Kolejnym "największym" zmartwieniem jakie trapiło mnie i moich rówieśników było to, z której lekcji się urwać i czy przypadkiem wychowawczyni (Z tego miejsca serdecznie pozdrawiam Panią Alę! ) nie zorientuje się, że usprawiedliwienie wcale nie wyszło spod pióra rodziców tylko naszego:) Oczywiście, że dobrze wiedziała, że to my sobie sami je piszemy, ale zawsze udawała, że wszystko jest w porządku – za co myślę wszyscy jesteśmy jej wdzięczni!:P

No i nasze ukochane zagrożenia, sama czasami się zastanawiam jak ja z tego wszystkiego wybrnęłam, a radziłam sobie sama, bo oczywiście Rodzice nie wiedzieli jak się sprawy mają – nie wspominając już o wywiadówkach ;)

Abstrahując od spraw typowo szkolnych to wtedy człowiek narobił tysiące głupot.

W ostatniej klasie liceum miałam chłopaka pod Warszawą, więc bez wypraw pociągiem się nie obyło – wiadomo rodzice nie byli tym zachwyceni i wtedy jeszcze trzeba było prosić o zgodę no i fundusze na taki wyjazd – kilka razy zdarzyło mi się mówić, że jadę z wycieczką szkolną, a tak naprawdę jechałam do niego ... nie było to za mądre, teraz myślę, że gdyby mi się coś stało to rodzice nawet nie wiedzieli by gdzie mnie szukać, ale wiadomo wtedy się o tym nie myślało;) Wiem, że każdy z nas ma w tej kwestii coś "za uszami" ;)

Podsumowując mogę rzec tylko jedno – byliśmy wtedy bezczelnie beztroscy. Nigdy nie martwiliśmy się o to co zjemy, bo obiad był zawsze podany. Nigdy nie martwiliśmy się o pieniądze, bo rodzice zawsze poratowali.W przypadku jakiś kryzysów wielokrotnie wyciągali nas z nich rodzice, a nam udawało się uniknąć jakichkolwiek konsekwencji. A teraz? A teraz chciałabym mieć takie "zmartwienia" jak wtedy :)